Back to the Roots verslag

Dag lieve Bloggers,

Verlof is weer voorbij. Ja, alle mooie liedjes hebben een einde. Zo ook het mijne.

Het was weer leuk mijn familie te bezoeken. Jammer, ze dunt elk jaar een beetje uit, maar dat is nu eenmaal zo in het leven.

Als je het reisverslagje wil lezen dan raad ik je aan om een kopje koffie/thee te nemen en ontspannen achter je toetsenbord plaats te nemen.

Heb je geen lust???..., ja, dan zal je toch nog een paar dagjes moeten wachten om iets anders van mij te zien hier op mijn blog.

Papier en potlood had ik mee in mijn koffer, maar mijn inspiratie, die is hier bij het toetsenbord, blijven liggen.

Om 7u30 zijn we vertrokken richting Lauf a.d. Pegnitz/Duitsland. Oostende de Autostrade op en 800 km later in Lauf eraf. Om de 200 km. stop.... koffietje drinken, beetje rusten, benen strekken en dan weer verder.

Na een lekkere Goulashsuppe, met rijkelijk vlees, in Frechen

reden we richting Frankfurt...

Je kan je niet vergissen want reeds 30km voor Frankfurt zeggen de gestreepte wolken dat je richting vlieghaven rijdt.

 Je ziet die blinkende "vogels" letterlijk van alle kanten komen. Elke 15/20 sec. zie je er wel één. Minuscule stippen in de verte die groter en groter worden.

Soms denk ik dat ik de vliegtuigen met de hand kan aanraken.

Het was een heel ontspannende rit..... geen vrachtwagens.... een aanrader om op zondag te rijden.

In Würzburg nog een koffietje en stukje taart ('t is tenslotte vakantie) verder richting Nürnberg.

Afslag Lauf en we waren ter plaatse.

Koffie en rabarberkoek stond al te wachten op ons. Deze hebben we genoten in de tuin onder een stralend zonnetje.

Wat een zalige rust daar... vergeleken met ons luidruchtig, toeristisch Oostende, het was puur genieten van de stilte, bloemen...

  

(Die lidcactus had bloemen zo groot als mijn hand)

(De sierui (Allium) stond met 10 koppen van 14cm doorsnee te pronken naast...

de rode en witte rozen)

en van de koolmeesfamilies die nog kwamen scharrelen in het voederhuisje, alhoewel mijn nicht niet meer voederde.

Ik kon het niet laten om de lustige bezoekers vast te leggen. En natuurlijk op het moment dat ik de camera uitschakelde kwamen er nog een 4-tal bij. Toen was het een gekwetter van jewelste tot een merel de reunie kwam verstoren.

Voor wie mijn blog aandachtig volgt: Die weten dat mijn nicht "Egelmoeder" is. Dat wil zeggen dat ze in haar tuin een huisje heeft dat onderdak biedt aan egels. Zo is ook dit jaar Mr. of Mevr. Egel terug bij haar te gast en komt elke avond zijn maaltijd halen.

Terwijl we van het avondzonnetje zaten te genieten slenterde hij/zij op duizend gemakjes naar zijn/haar woonst.

Vlug mijn camera op automatisch geschakeld en geprobeerd een paar fotootjes te maken, maar wat kan dat beestje snel lopen.

 Als een sneltrein ging hij/zij er plots vandoor en dook weg in het lover onder een boom. Bewegingsloos lag hij/zij daar te kijken... met één oog gefixeerd naar mij... (tussen het blad en takje)

ik kon zijn/haar gedachten lezen:

"Hi, hi, ik heb je lekker bij het oortje genomen. Je ziet mij niet maar ik jou wel. En... ik kom er niet eerder uit dan wanneer jij weg bent".

En inderdaad, gelijk had hij/zij, na een kwartiertje gaf IK het op en ben weggegaan.

Na nog een gezellig babbeltje en plannen maken voor uitstapjes zijn we naar bed gegaan en van een weldoende nachtrust genoten.

Het vervolg van mijn "Back to the Rootsverslag" kan je morgen lezen.... als je er zin in hebt.